Er is weinig dat niet kan worden opgelost met een tasje koffie.

Het is niet altijd even makkelijk om je grenzen te bewaken omdat je steeds wil helpen en in deze sector zijn er ook vaak grote noodkreten.

Door de vele aanvragen vind ik het verschrikkelijk om andere prangende situaties op een wachtlijst te moeten zetten, dan breekt mijn hart.

Als er iets is wat we nu net niét moeten zijn is het ‘succesvol’, we zouden eigenlijk niet ‘nodig’ moeten zijn.

Het geeft echter wel aan dat we een niche in de markt hebben gevonden en die ook invullen. Daar zijn we met ons team terecht ook heel fier op.

Hoe ben je ertoe gekomen om Het Huis op te richten?

Deels vanuit mijn persoonlijke bagage dacht ik: ‘Hier moet dringend iets veranderen.’

Ik vind het erg belangrijk dat kinderen ábsoluut géén partij mogen zijn binnen een gerechtelijke procedure die zich afspeelt tijdens vechtscheidingen.

Waarom is jullie plan van aanpak zo uniek, Rita?

Wij benaderen onze cliënten ‘à la carte’. Dat wil niet zeggen dat we voor elke cliënt een andere werkwijze hebben, want we hebben een zéér strikt huishoudelijk regelement waar iedereen zich aan dient te houden.

De ‘à la carte-aanpak’ houdt in dat we naast een zeer gevarieerd publiek ook een gevarieerd team aan sterk opgeleide medewerkers hebben. We hebben cliënten uit ‘de vijfde wereld’ waarmee ik niet wil zeggen dat ons cliënteel ‘marginaal’ is, wel dat we iedereen kunnen aanspreken op zijn/ haar eigen niveau.

Onze familiaire aanpak maakt het voor iedereen toegankelijk om met ons te praten. Dit alles in een familiale sfeer en dat schept een – terecht – gevoel van veiligheid. We werken letterlijk en figuurlijk laagdrempelig: in ons gebouw in Antwerpen hebben we zelfs geen opstapje. (Lacht.)

Ik kan me voorstellen dat jullie wel met pittige scènes te maken hebben aangezien jullie mensen in problematische situaties opvangen.

Dat gebeurt zeker wel. Het is zo dat we minder problemen hebben met cliënteel dat uit de middenklasse komt omdat die doorgaans gewenst gedrag vertonen. Hoogopgeleide mensen hebben vaak zeer dure advocaten en voeren hun strijd op zeer hoog niveau.  Laagopgeleide mensen vertonen makkelijker ruziemakend gedrag. Door onze aanpak lukt het om met deze beide bevolkingsklassen om te gaan.

Wat doen jullie bij riskante situaties?

Dan hebben we een ‘hold-up alarm’. Dat is een stil alarm waarvan we de knop kunnen indrukken zodat de politie meteen wordt gealarmeerd. We zijn op dat moment rechtstreeks verbonden met de radiokamer.

Dit gebruiken we uiteraard enkel bij zeer ernstige conflicten en voor sommige cliënten biedt dit veiligheid. Daarnaast hebben we ook camerabewaking tijdens de bezoekuren.

Welke is jouw persoonlijke aanpak in conflictsituaties?

Ik stel mij steeds zo empathisch mogelijk op. Ik ga er ook steeds vanuit dat mensen vanuit hun eigen oogpunt handelen. Je kunt eeuwig doorgaan over een halfvol glas of een glas dat halfleeg is: alles heeft te maken met je eigen perceptie op de wereld. Dus vanuit die kijk kan men nooit onpartijdig zijn, maar je kan wél meervoudig partijdig zijn.

Bedenk dat je als (groot)ouder je kind naar wildvreemden moet sturen binnen een gerechtelijke procedure, dan is een empathische houding vereist. Je (klein)kind in deze situatie moeten achterlaten is verschrikkelijk! Dus ook die cliënten krijgen een schouderklop en geruststellende woorden. Het is een kunst om niet in medelijden te vervallen, maar wel in medeleven.

Ouders hebben ábsoluut geen recht op hun kinderen! Dat wordt maar al te dikwijls vanuit een omgekeerd perspectief bekeken. Eén ding is zeker: kinderen hebben recht op hun beide ouders. Kinderen hebben niet om hun ouders gevraagd en ouders hebben een plicht om verstandig zorg te dragen voor hun kind.

Heb jij een pasklare oplossing bij dreigende conflicten?

Jázeker! Er is niets dat niet opgelost kan worden met een tasje koffie.

Op die manier haal je mensen uit een moeilijke situatie zonder dat je dit benoemt. Je stapt letterlijk uit de crisis naar een plek op veilige afstand waar gemoedsrust heerst. Samen eten of drinken creëert ook samenhorigheid, voor veel mensen het moment op een dag om naar elkaar te luisteren.